(4)

Epoka napoleońska

Pałasz i szabla - w cieniu broni palnej

Jednostrzałowy muszkiet uzupełniony o groźny dotatek - bagnet, przemieniał bezużyteczny po wystrzale karabin w groźną broń kolną, którą - na wzór włóczni czy szpady, można było kontynuować natarcie lub obronę. To zbliżenie ku sobie dwóch sposobów walki : szermierczej i strzeleckiej było zarazem ostatecznym pożegnaniem z białą bronią. Rozwój ilościowy i postęp niezawodności broni palnej przesądził o rozkwicie bojowej techniki strzeleckiej.

Wojny napoleońskie ukazały dominację broni palnej na polach bitewnych. Dobrze zorganizowana piechota wyposażona w jednostrzałowe karabiny odpierała skutecznie ataki nawet szarżującej kawalerii uzbrojonej w białą broń : lance, szable czy pałasze.

Wynalezienie powtarzalnej broni palnej wyparło ostatecznie broń białą z arsenałów uzbrojenia wojskowego. Szabla czy szpada pozostały w narodowych armiach jedynie ozdobnymi elementami mundurów paradnych.

Schyłkowi szermierki bojowej towarzyszy w XIX i XX wieku burzliwy rozwój szermierki sportowej. Sentyment do fechtunku - nie tylko w wojsku - jednak pozostał.

Szermierka na bagnety - kres szermierki jako użytkowej sztuki wojskowej

Sportowa szermierka na bagnety zrodziła się jako jeden z elementów szkolenia żołnierskiego. W Polsce po II wojnie światowej rozgrywano w jej ramach nawet mistrzostwa kraju. Ponieważ jednak dyscyplinie tej towarzyszyła spora liczba kontuzji - Międzynarodowa Federacja Szermiercza - FIE nie wsparła jej rozwoju. Ostatecznie zaprzestano szkolenia oraz rozgrywania zawodów walki na bagnety.

do początku