(2)

Konny rycerz w zbroi - mobilna średniowieczna forteca

Średniowiecze to rozkwit rycerstwa - czasy turniejów, kodeksów honorowych i adorowania dam dworów królewkich i książęcych. Wszystko to ukształtowało późniejsze rozumienie terminu rycerskości.

W szermierce wieków średnich dominuje siła i wytrzymałość na ciosy. W walce na ciężkie miecze raczej nie stosowano zasłon, w obronie polegano na osłonie tarczą i wytrzymałości zbroi. Upowszechnienie się kuszy i broni palnej zmieniło stopniowo koncepcję walki. Ciężką - pełną zbroję wyparła lekka - dająca większą swobodę ruchów. Siłę zaś ciosu - zastąpiła technika we władaniu lżejszą szablą, rapierem czy szpadą.

Husaria polska - prekursor konnej kawalerii ?

Zbroja husarii polskiej ze skrzydłami i skórą lamparcią z ok. 1700 r.

Skrzydła chroniły przed pochwyceniem na arkan i ściągnięciem rycerza z konia, jak również przed niespodziewanym ciosem od tyłu.

W czasie konnej szarży skrzydlaty pióropusz husarii wydawał na wietrze intensywny świst, który dodatkowo wprowadzał zamęt i panikę w szeregach wrogiego wojska.

Szabla husarska - k. XVII w.